Vroeger werden de duiven verkocht in een zaal. Tja toen hadden we nog geen internet of telefoons met internet verbinding erop.
In het wekelijkse duivenblad stonden dan de advertenties van de verschillende liefhebbers die hun duiven verkochten. Een verkoop catalogus was dan op aanvraag op te vragen of lag bij de opening van de verkoopzaal te wachten op de geinteresseerden. Bij een aanvraag van de verkoopcatalogus vooraf, werd deze netjes per post naar jouw adres gestuurd.
Voor de aanvang van de verkoop had je uren de tijd om alle duiven te bezichtigen. Soms bij een verkoop waar veel belangstelling voor was moest je eerst een koperskaart kopen voor bijvoorbeeld 10 of 25 gulden om de duiven in de hand te mogen pakken. Als je dan een duif kocht dan kreeg je het geld van de koperskaart weer terug. Mensen die geen duif kochten waren het geld van de koperskaart kwijt.
Het was vroeger heel normaal dat de topduiven 100 echte prijzen zonder dubbelingen hadden gevlogen. Zoek die nu maar eens op. Ja vroeger was alles anders.
Vroeger spaarde ik postzegels, was lid van de plaatselijke postzegelclub. Ze organiseerden ruil zaterdagen. Maar de PTT Post verkocht ook complete ongefrankeerde jaargangen. Toen ik zelf ging verdienen dacht ik handig te zijn. Ik kocht de jaargangen in 3 voud of zelfs in vijfvoud. Heb makkelijk voor een paar duizend gulden aan ongefrankeerde jaargangen liggen. Mooie belegging voor later, ze worden alleen maar meer waard. Dacht ik toen.
Na de verhuizing naar Hengelo dacht ik, dat spul ligt er alleen maar laat ik het ten gelde gaan maken. Kon wel een extraatje gebruiken. Samen met Dini de laatste postzegel winkel, handelaar van Hengelo bezocht. Ik vertelde hem van mijn mooie verzameling jaargangen. Nou meneer vertelde hij, die zijn helemaal niets meer waard. Ik wist niet wat ik hoorde. Na de omwisseling van de gulden naar de euro mocht je nog maar even de oude ongefrankeerde postzegels gebruiken. Daarna hadden ze geen waarde meer. De jeugd spaarde ook geen postzegels meer dus de vraag was 0 komma 0. Niet veel later ging de laatste postzegelzaak ook ter ziele.
Het was dus de slechtste belegging van mijn leven. (Ik had er beter goede postduiven voor kunnen kopen, dan had ik er vast meer lol aan beleefd) We hebben er achteraf nog vaak om gelachen. Anderen die ik het vertelde ook.
Ja vroeger was alles anders en dat komt niet meer weer.
En mijn jaargangen postzegels zijn voor onze kleinzoon. Wellicht worden ze nog wat waard als hij op leeftijd is. Dan kan hij mooi vertellen, vroeger spaarden ze postzegels in de plaats van pokemonkaarten. Hahahahaha.
